Het is mijn werk. Tenminste, part of the job. Erover schrijven, erover lezen, erover praten, programma’s erover kijken!? I’m on it. Ik wil/moet/probeer het bij te houden maar het lukt me niet altijd even goed. Ze komen en gaan zo snel als ik van huis naar werk fiets (met wind mee!) dus neem het me niet al te kwalijk. Ik doe mijn best, oké? Qua beoordelen gaat het me eigenlijk meestal wel aardig af, het is een kwestie van top of flop.
America’s Next Top Model!? One of my favorites! Ik zit standaard paraat op de maandagavond en ik wil best met je afspreken om samen te eten, maar dan wel thuis (bij jou of mij, het is me om het even) voor de buis. En niet teveel er door heen praten svp, ik wil niks missen. De kunst is natuurlijk om bij aflevering 1 al te voorspellen wie er uiteindelijk met de felbegeerde titel aan de haal zal gaan. Een nog grotere kunst is om gedurende het ‘seizoen’ niet al de winnares ‘tegen te komen’. Zeker met dit werk en al die ‘levensgevaarlijke’ modesites en fashion blogs loop je gewoon een heel groot risico. En dan is dus je hele ANTM seizoen verpest. Dat wil je echt niet.
Bij de Nederlandse variant is dat gevaar niet aanwezig. Geen achter de feiten aan lopende afleveringen. What you see, is what you get. De winnares is niet bij de halve wereld al bekend terwijl jij nog weddenschapjes af wil sluiten over wie er met de hoofdprijs aan de haal gaat. Aanstaande maandag is het weer zover: dan zit ik met mijn snufferd op de catwalk tijdens de finaleshow van Holland’s Next Top Model 2. Ik ben benieuwd wat ze er dit keer van maken, vorig seizoen heb ik me prima vermaakt bij de finale. Zit er weer een lastige hindernis in, zoals die steile trap? Gaat er iemand onderuit door te hoge hakken of lastig lange jurken!? Of heeft 1 van de finalisten echt een vreselijk beroerd loopje? Maandagavond is moment-of-truth-avond voor Christa, Sabrina en Kim. Tijd om onder grote druk op je best te presteren…
En ik weet hoe makkelijk je onder die druk kunt bezwijken. Poeh. Dat is snel gebeurd. Het begon gister allemaal met de vrij onschuldige vraag van mijn geliefde collega M. of ik vandaag op kantoor zou zijn. “Ja, natuurlijk!” antwoordde ik enthousiast. “Helemaal goed, je moet namelijk op de foto!” Uhm, rewind… Ik moet wat!? “Haha, grapje zeker?” Niet dus, een echte professionele fotograaf was opgetrommeld om de Yourscene redactie (en een handjevol vers-van-de-pers bloggers voor grote broer Partyscene) op de gevoelige plaat vast te leggen. Slik. Ik vind foto’s super leuk maar vooral van andere mensen. En zelf sta ik heus wel eens op vakantiekiekjes, allemaal prima, maar poseren!? 1 op 1? Met een pro!? Paniek…
Wat moet ik aan!? Shirt, jurkje, blouse, vestje? Broek, legging, rokje? Welke stijl? Casual, sporty, chic, classy, bohemian, mix van alles ? Hoe moet mijn haar? Los, vast, met/zonder mijn op dit moment favo kanariegele haarband? Sieraden? Wat doe ik met die paar oneffenheden in mijn gezicht (lees: opkomende pukkels, wallen!)? Make-up!? Heb ik eigenlijk nooit, maar moet ik nu voor meer gaan dan alleen mijn vertrouwde mascaraatje? En wat voor poses moet ik in godsnaam gaan innemen!? Serieus, vrolijk, droevig, blij, gek, verrast, boos? F*ck, waarom heb ik Yfke niet onder mijn speeddial staan!?! Dit gaat nooit goed komen, ik kan maar beter thuis blijven.
Dag van de waarheid. Ik heb slecht geslapen. Shit, dat komt mijn wallen niet ten goede. Ik heb nog tot 12 uur voordat de fotograaf komt, zal ik koude, gebruikte theezakjes op mijn ogen leggen? Hmm, dat werkt een beetje lastig natuurlijk. Zou er iemand aambeiencrème bij zich hebben!? Pff, alsof diegene dat zou durven toegeven… Natuurlijk, ik weet het: camouflagestift! Pfieuw, gelukkig helpt een collegaatje me uit de brand. Tik, tik. De tijd gaat zooo langzaam en iedereen lijkt wel vóór mij aan de beurt te zijn. Adem in, adem uit. Er zijn ergere dingen. Probeer vooral je lichaamstemperatuur een beetje in bedwang te houden. Met zo’n tomatenkop wordt het sowieso een vreselijke foto.
Het is zover! Met lood in mijn schoenen begeef ik me naar de voor de fotoshoot omgebouwde keuken. Ik wil niet… Stel je niet zo aan, wat is nou een fotootje!? Nu is het klaar met dat gejank. “Ga daar maar zitten,” zegt de allervriendelijkste fotograaf. “Is goed,” zeg ik terwijl ik over het snoer van de lamp struikelend de betreffende kruk bereik. “Hoe moet ik zitten?” “Waar je je lekker bij voelt,” is het antwoord wat ik dus niet wil horen. Waar ik me lekker bij voel? Bij alles voel ik me lekkerder (naakt op een olifant, zonder drinken op een onbewoond eiland), dan hier nu te zitten met die big ass camera op me gericht!
“Kun je iets naar mij toe buigen?” Hop, ik raak met mijn kin mijn knieën al aan. Dat is niet de bedoeling, ik moet ongeveer 30 graden terug bewegen. “Wil je je hoofd iets schuin houden?” Huppa, mijn hoofd ligt al op mijn schouders. Ook dat is niet wat de fotograaf in gedachten had. Of kleine, subtiele bewegingen niet in mijn gebruiksaanwijzing zijn opgenomen!? Uhm, niet als ik een dergelijke druk voel dat ik bijna niet meer weet hoe ik adem moet halen. Mag ik al weg? Opnieuw een teleurstellend antwoord: “Ik heb er nog geen geschikte foto tussen zitten, kun je ook kijken zonder zo te staren?” Mamaaaaa, ik wil niet meer…. Net wanneer mijn onderlip begint te trillen lijkt er als een wonder opeens een bruikbare snapshot op de camera te staan. Ik ben klaar en voordat de fotograaf kan besluiten terug te krabbelen ren ik van de ‘set’, naar mijn o zo veilige bureau. Vastbesloten om me de rest van de middag niet meer in de keuken te vertonen.
R-e-s-p-e-c-t voor alle modellen. Dit was eens maar nooit weer!
Deel dit artikel
