Alweer meer dan 7 jaar wonend in Amsterdam weet ik dat het erbij hoort. Zeker in centrum-centrum Amsterdam, in een oud grachtenpand met nu niet bepaald het meest denderende onderhoud (met dank aan mijn huisbaas!). Ongedierte. Brrrrr big time. Bij het uitspreken krijg ik echt al bijna kippenvel. Mensen in mijn omgeving zullen het beamen: ik ben een heel grote dierenvriend. Katten staan met stip op 1 maar honden, konijnen, paarden, apen, leeuwen, olifanten?? Leuk, leuk, leuk, helemaal leuk. Maar zodra het om ongewenste kleine diertjes gaat, die ongenodigd in mijn private space zijn geïnfiltreerd… Ik ga gillen, huilen, schreeuwen, op hoge dingen springen, kortom: hell breaks lose. Mijn grootste probleem? Dat is niet zo moeilijk: muizen. In mijn levensverhaal tot nu toe komen die kleine, rottige knagertjes helaas al diverse malen voor. Toen ik bijvoorbeeld net terug was van mijn reis naar Cuba. Ik had al een kleine bleh-ik-ben-weer-terug-van-vakantie-maar-wil-het-liefst-nog-daar-zijn-kater, bleek mijn eenpersoonshuishouden ongemerkt (en ongewild!) te zijn uitgebreid naar een eenpersoonshuishouden plus 1, 2, 3, 4, 5, weet ik hoeveel muizen. YUK. Dus ik kan uit ervaring vertellen, het spreekwoord berust op de waarheid en niets anders dan de waarheid. Als de kat (of in dit geval de vrouw) van huis is, dansen de muizen op tafel… Van rustig mijn jetlag eruit slapen kwam helaas niets terecht. Mickey, Minnie en al hun muizenkiddo’s vonden het nodig om precies onder mijn bed hun verblijf uit te breiden en al knagend een aanbouw te realiseren. Gelukkig ben ik op dit soort ongenode gasten voorbereid. Het hardcore gif (dat waar ze schijnbaar ter plekke het loodje van laten) stond paraat en dierenvriend of niet; ik heb de beestjes naar de muizenhemel doorverwezen. Vriendlief probeerde me nog de muizenvallen aan te praten, “dan zijn ze tenminste in 1 keer dood en vind je ze ook nog terug”. Ik heb me mooi niet over laten halen, ik heb vaak genoeg verhalen gehoord dat de muis maar voor een kwart vast kwam te zitten in een val en dus alleen vanaf onder zijn middeltje verlamd raakte.
Nog 1 anekdote, wat betreft mijn avonturen met mijn Tom & Jerry’s!? Vooruit dan maar. Een avond die ik nooit of te nimmer uit mijn geheugen zal kunnen wissen, tijdens mijn bloed, zweet & tranen vergietende scriptieperiode. Ik zeg wel avond, het was eigenlijk nacht. Ik kwam pas ’s avonds op stoom achter mijn laptop en zat vaak tot in de vroege uurtjes door te werken. Een van die bewuste ik-typ-net-zo-lang-door-totdat-mijn-ogen-dichtvallen-en-ik-met-mijn-hoofd-op-mijn-toetsenbord-in-slaap-val-avondjes gaat de boeken in als ‘Terror-muizen-nacht’. Wat begon als geritsel achter de boekenkast waar ik naast zat te werken, eindigde met Stuart Little’s die over mijn bank sjeesden, mijn gordijnen beklommen, alle hoeken van de kamer aantikten, waarbij ik compleet over mijn toeren op mijn bed stond met de stofzuigerstang in mijn handen. Vraag me niet wat ik daar mee wilde doen (raam open en ze 1 voor 1 naar buiten honkballen??) maar mijn nacht eindigde bij broerlief op de bank… Gelukkig had ik een noodadres op een kwartier fietsen! Het moge duidelijk zijn: de muizen zijn bij mij thuis dus never nooit welkom. Alle eetbare spullen verdwijnen achter slot en grendel, dus als sergeant M. Uis dit toevallig leest: bij mij valt er echt niks, noppes, nada te halen! En voor iedereen die zich ook zo rot heeft gelachen bij Ratatouille: ik ga net niet zo tekeer als de granny met buks en gasmasker maar het scheelt niet veel… Beeld: Colombia Pictures |
Deel dit artikel
