Fashion Editor Elisah gaat vanaf nu elke week bloggen op Fashionscene. Als je als nuchtere Hollandse dagelijks omringd wordt door de crème de la crème van de modewereld, kan het je af en toe eens flink naar je hoofd stijgen. Maar in de Nederlandse modescene hoef je niet eens zo gek te doen om op te vallen. Elisah weet raad: doe maar gewoon, dan doe je al Indisch genoeg. Karl Lagerfeld zegt niet voor niets: ‘personality begins, where comparison ends’…
Meet me : modejournaliste, ervan overtuigd de reïncarnatie te zijn van Coco Chanel (en Bruce Lee, maar daar later meer over), verslaafd aan mijn dagelijkse kop latte machiatto, broodje avocado en beschuit met muisjes. Wil mezelf met liefde een jaar of meer, as long as it takes, uithongeren voor een Louis Vuitton rolkoffer (de rode, met lak!), heb negen maanden lang tegen een peperduur paar Marc Jacobs-pumps aangekeken, omdat ik er gewoonweg niet op kon lopen, maar ze o zo mooi vond, dus toch maar heb gekocht en ben erin geslaagd om in mijn trainingsbroek naar de Glammy Awards te gaan, omdat ‘hij zo lekker zat’. Ik moet toegeven dat ik de Primark boven de H&M verkies, nooit gehoord heb van een spaarrekening, mijn creditcard heb genomen omdat hij knalroze is, kraanwater lekkerder vind dan die chique mineraalwateren op modefeestjes, er nog steeds van overtuigd ben dat mijn Louis Vuitton-tas uit Lombok écht is, kippenvel krijg van de P.C. Hooftstraat en 2,5 jaar geleden in huilen uitbarstte, omdat ik mijn inloopkast van zes vierkante meter moest delen met vriendlief (daar gaat mijn Sex and the City-gevoel). Het is mij, Elisah: shopaholic, fashionista, recessionista.
Mode heeft niet altijd door mijn aderen gestroomd. Op de basisschool schreef ik namelijk in alle vriendinnenboekjes dat ik niets liever wilde dan patatboer worden. Mijn fascinatie voor de gele staafjes, gemengd afvalvlees dat door het leven ging als 'frikadellen', 'kroketten' en de vette hamburgers is nog tot minstens groep acht doorgegaan. Om het 'patatboer zijnde' nog eens extra realistisch te maken, zocht ik de gele wasknijpers uit mijn moeders wasmand en gooide deze met de kookspatel (lees: de patatschepper) in een kartonnen zak. En deze patatjes deelde ik uit in het verpleeghuis waar mijn oma zat. En mams er maar achteraan hollen om te voorkomen dat deze oudjes de wasknijpers gingen opeten, omdat ze ook daadwerkelijk dachten dat het echte patat was. Ze had er een dagtaak aan. Gelukkig voor mijn ouders besloot ik dertien jaar later modejournaliste te worden. Neemt niet weg dat patat altijd een bijzonder plekje in mijn hart zal hebben. Patat is hip! Waarom denk je anders dat Glamour een aantal jaren geleden met het motto ‘patat met champagne’ kwam? Ik was mijn tijd ruim voor.
Elke keer op Fashionscene mijn kijk op modeland, waar ik al mijn belevenissen en gedachtes de vrije loop laat. Volgende keer: rijden in een Porsche…
Elisah
* Thanks to vriendinnetje Chif voor het bedenken van de geweldige titel...
Copyright:: Antonio Granata
Deel dit artikel
