Fashion Editor Elisah blogt elke week op Fashionscene. Als je als nuchtere Hollandse dagelijks omringd wordt door de crème de la crème van de modewereld, kan het je af en toe eens flink naar je hoofd stijgen. Maar in de Nederlandse modescene hoef je niet eens zo gek te doen om op te vallen. Elisah weet raad: doe maar gewoon, dan doe je al Indisch genoeg. Karl Lagerfeld zegt niet voor niets: ‘personality begins, where comparison ends’…
Iedereen heeft een verborgen talent. De één komt er al in zijn jonge jaren achter, de ander pas een kwart eeuw later. Voor mij geldt dat laatste. Vorig jaar juni bezocht ik samen met vriendlief C. de film Kung Fu Panda. De pandabeer met overgewicht veranderde mijn hele leven.
Ik wilde ook op kung fu (oftewel wing tjun. Korte uitleg: Chinese vechtkunst die eeuwenoud is. Bedacht door de monniken uit de Shaolin-tempel. Zorgt voor innerlijke rust, balans in je leven en verbetert je verdedigingstechnieken), dus meldde me aan voor een proefles bij dé kung fu school van Nederland en was naderhand helemaal om: ik wilde de nieuwe Kung Fu Panda worden. En verrek, ik bleek ook nog eens te beschikken over een verborgen talent. Mijn Sifu (vertaald: grootmeester) plaatste me zelfs in de advanced class, dé klas waar je als doel de zwarte band hebt. Het aantal vrouwen in die klas is minimaal, dus ik voelde me vereerd. Als één van de weinige vrouwen in de zwarte band klas. Girl power! Zhang Ziyi uit ‘Crouching Tigers Hidden Dragons’ is er niets bij…
Gevolg: fanatiek sporten, gemiddeld drie avonden á 6 uur per week. En juist omdat ik bij de advanced class zit, train ik ook met (bijna) alleen mannen. Mijn spieren worden dus flink getraind. Bekaf ben ik na een avondje sporten. Vooral het conditiegedeelte aan het einde van elke les is pittig te noemen. En wat krijg je als je een modejournaliste in je kung fu-klas plaatst? Juist, diva-gedrag.
Diva-gedrag 1: Ik wil niet breed worden
De eerste gedachte die bij mij naar boven schiet als het opdrukgedeelte begint: “Shit, straks word ik breed! En als ik breed word, dan kan ik mijn mooie jurkjes niet meer aan zonder eruit te zien als G.I. Jane.” Gevolg: ik druk op, maar dan op mijn knieën = minder kracht hoeven gebruiken.
Diva-gedrag 2: Ik weiger bepaalde oefeningen te doen omdat ik ze gewoonweg vrouwonvriendelijk vind
Je hebt verschillende manieren om jezelf op te drukken en eentje daarvan is een aantal maanden geleden geïntroduceerd door mijn Sifu: de Hindoe-push ups. De naam verraadt het misschien al. Elke keer als ik die oefening zie, moet ik aan foute videoclips van Shaggy denken. Of Vanilla Ice… Nee, ik weiger.
Diva-gedrag 3: Ik wil mijn shirt niet in mijn broek doen. Zelfs niet als het écht moet
Ik heb dan wel een hippe jopperbroek (die overigens goed te doen was tijdens de Glammy’s), maar als ik mijn shirt erin doen, wordt de nadruk gigantisch op ‘het achterste gedeelte’ gelegd. En dan train ik ook met (bijna) alleen maar mannen. Nee, ik weiger…
Denk nu niet dat ik alleen maar diva-gedrag vertoon. Ook ik kom thuis met blauwe plekken, tand door de lip en gigantische spierpijn. Mij hoor je zelden roepen dat ‘ ik AU heb’ (behalve die ene keer dat ik een zwaar gekneusde rib opliep en hier 8 weken mee liep). Ik klem menig man tussen mijn armen voor ‘de hoofdklem’, ik werp menig vent in een handomdraai op de mat voor ‘de worp in drie varianten’, en weer alle stoten (bijna…) allemaal goed af (let op: dit gebeurt ook allemaal andersom). Mijn enorme blauwe plekken verhul ik met veel armbanden, op dagen dat de spierpijn te erg is, draag ik geen hoge hakken, shorts zijn uit den boze (i.v.m. de blauwe plekken die ik krijg door op te drukken op mijn knieën…) en tanktopjes heb ik al uit mijn garderobe verwijderd omdat deze extra nadruk leggen op mijn beginnende ‘spierballen’. Het is maar hoe je ermee omgaat. Ja, wing tjun is goed te doen voor ons fashionistas. Je moet alleen een stukje ijdelheid ervoor inleveren.
Helaas is er één nadeel aan fanatiek sporten. Naast punten 1,2, en 3 ben ik onlangs tot een verschrikkelijke ontdekking gekomen. Het is zelfs zo erg dat ik tranen in mijn ogen heb gekregen, nachtenlang wakker heb gelegen en zelfs nu nog steeds met de prangende vraag zit: WAAROM?!?
Ik kwam erachter dat mijn Roberto Cavalli-jasje steeds strakker wordt. Ik kan hem nog net dichtdoen! De horror…
Little Miss Jacobs a.k.a. Miss Bruce Lee
“I don’t do fashion, I am fashion!” (Coco Chanel)
* De blog van vorige week lezen, klik hier
Beeld: Antonio Granata
Deel dit artikel
