Fashion Editor Elisah blogt elke week op Fashionscene. Als je als nuchtere Hollandse dagelijks omringd wordt door de crème de la crème van de modewereld, kan het je af en toe eens flink naar je hoofd stijgen. Maar in de Nederlandse modescene hoef je niet eens zo gek te doen om op te vallen. Elisah weet raad: doe maar gewoon, dan doe je al Indisch genoeg. Karl Lagerfeld zegt niet voor niets: ‘personality begins, where comparison ends’…
In mijn hele leven heb ik slechts drie keer carnaval gevierd. Als koe, welteverstaan. En na drie jaar mezelf compleet voor lul gezet te hebben, mét uiers (leve de schoonmaakhandschoenen van mams) en een staart (leve de naald en draad van mams) was ik erover uit. Dit nooit meer. De enige keren dat ik me weer als beest zal verkleden, is A: als ik geen rooie cent meer heb en om bij te verdienen mezelf als kip moet verkleden voor een fastfoodketen (Brad Pitt deed dat vroeger ook) of B: ik voor een weddenschap mezelf in een koeienpak moet hijsen om door de P.C. Hooftstraat te paraderen om zo die geweldige lakleren knalrode Louis Vuitton rolkoffer te scoren (dat doe ik trouwens met liefde). Valt punt A of B niet onder de suggesties, dan weiger ik vriendelijk. Ik had mezelf voorgenomen om nooit meer mee te doen met verkleedpartijtjes.
Tot aan afgelopen zaterdag. Ik werd speciaal namens Fashionscene uitgenodigd voor Valtifest, hét festival dat werd gehouden op de NDSM Werf in Amsterdam Noord. Dresscode: beestenboel. Dus daar ging ik dan. Speuren in mijn kledingkast op zoek naar kittige printjes. Het resultaat: twee panterstrings, een panterlegging, een panterpanty én drie pantertops. That’s it. Daar kon ik vast en zeker wel een leuke outfit mee creëren. Toch? Ik trok mijn zwarte jumper uit de kast, pakte één van de pantertops van de hanger, deed een hoofdband met veertjes op en bekeek mezelf met opgetrokken wenkbrauw in de spiegel. Iets klopte niet. Mijn outfit was nog nét niet compleet. Na nog een speurtocht in mijn kast vond ik hét perfecte paar schoenen om Valtifest compleet te maken. Mijn Mukluks uit ‘die goede oude tijd’ vond ik ergens achterin mijn schoenenkast. De dingen met pomponnetjes, (nep)bont en Indianenprint dienden de afgelopen jaren als afgedankte sloffen. Maar afgelopen zaterdag zorgden de wollige dingen voor een vreugdedansje in mijn slaapkamer.
Na precies een kwartier was ik klaar om te gaan, maar na nog een blik op de spiegel kwam het ineens in me naar boven: plaatsvervangende schaamte. Daar stond ik dan, opgedoft en al in mijn panteroutfit. En ik was helemaal vergeten dat ik ook nog naar de metrohalte moest lopen, een drukke supermarkt moest passeren, in de metro moest zitten op weg naar Amsterdam Centraal en van daaruit naar de veerboot moest lopen om vervolgens op die veerboot naar het festivalterrein te wandelen. Scenario’s kwamen bij mij naar boven dat mensen zouden denken dat ik regelrecht van de wallen kwam afgelopen….
Ondertussen riep vriendlief C. me vanuit de woonkamer met de vraag wanneer ik de metro zou nemen. Ik liep de kamer binnen en woorden schoten tekort. Na één blik van hem op mijn Valtifest-outfit kreeg ik iets te horen wat als muziek in mijn oren klonk: “Lieverd, ik breng je wel. En ik haal je ook meteen wel op.”
Liefs
Little Miss Jacobs
Deel dit artikel
