Fashion Editor Elisah blogt elke week op Fashionscene. Als je als nuchtere Hollandse dagelijks omringd wordt door de crème de la crème van de modewereld, kan het je af en toe eens flink naar je hoofd stijgen. Maar in de Nederlandse modescene hoef je niet eens zo gek te doen om op te vallen. Elisah weet raad: doe maar gewoon, dan doe je al Indisch genoeg. Karl Lagerfeld zegt niet voor niets: ‘personality begins, where comparison ends’…
Vijf en een half jaar: zo lang zijn vriendlief C. en ik al samen. En jarenlang lang kibbelen we elke dag erop los als een getrouwd stel van in de vijftig. Tegenpolen kun je ons noemen: hij houdt van Hollandse pot, ik wok het liefst elke dag, zijn ideale vakantie is een weekje Ardennen in de rust, ik ga het liefst naar een wereldstad om te shoppen, hij is een ochtendmens, ik een avondmens, hij houdt van liters water, ik van liters koffie, hij zit op hockey, ik op kung fu, hij heeft de Blackberry Curve, ik de Bold, hij houdt van vastgoed, ik van mode. En ga zo maar door.
We zijn twee totaal verschillende mensen. Zowel in ons karakter, maar ook in ons beroep, wat tot de meest bizarre situaties kan zorgen. Zo is vriendlief C. vastgoedadviseur bij een Amerikaans vastgoedbedrijf, ik ben modejournalist, hij gaat elke dag strak in pak de deur uit om in zijn mooie glimmende auto naar het kantoor op de Zuidas te rijden, ik stap in mijn boyfriendjeans op mijn roestige fietsje met hippe fietstassen, hij laat zijn pakken op maat maken, ik zweer bij vintage, hij hopt af en toe naar Londen voor een bedrijfsuitje slash meeting, ik hobbel naar de Coffee Company om de hoek voor very important conversations (lees: modepraat: “Wat moet ik morgen in godsnaam aantrekken tijdens die modeshow?”). Ik word hyper als de ASOS-nieuwsbrief in mijn mailbox valt of als Daryl van Wouw me toevoegt op Twitter, hij als er een hoge pief op kantoor komt, ik kan urenlang praten over dat ene paar schoenen dat ik bij Shoebaloo heb gezien, hij over de wisselkoers, ik barst in huilen uit als geruchten gaan dat Jean Paul Gaultier Hermès verlaat, hij als hij een krasje op zijn auto ontdekt.
Terwijl meneer gefascineerd naar RTL Z kijk, vraag ik me elke seconde van het programma af waarom de nieuwslezer in godsnaam een groene stropdas op een rood overhemd aanheeft, als hij vreest voor de gevolgen van de economische crisis op zijn werk, spring ik een gat in de lucht, want crisis betekent uitverkoop (daarom heb ik Londen vorig jaar leeg kunnen kopen), als hij ’s avonds laat een belangrijk belletje moet plegen naar Amerika, zit ik in de andere kamer luidkeels te gillen als ik erachter kom dat Jimmy Choo gaat samenwerken met H&M (betaalbare Jimmy Choo’s: dat is toch zeker een hysterische gilbui waard?).
Vooral de gesprekken tijdens het avondeten zijn interessant te noemen. Na een harde dag werken:
Ik: “Lieverd, hoe was je dag?”
Vriendlief C.: “Ow, beetje hetzelfde. De grote baas uit Amerika kwam langs, we hebben een grote deal gesloten en ben wezen lunchen met een partner over de plannen voor het komend jaar. En hoe was jouw dag?”
Ik: “Ach, ook een beetje hetzelfde. Kom net terug van een presentatie over lichtgevende make-up….” (vergeet niet het serieuze gezicht, dat ik hierbij trek. Lichtgevende make-up: dat is een ontzettend serieus onderwerp!).
Na 5,5 jaar gaat het nog steeds goed. Het houdt de relatie immers spannend. Maar nog steeds kunnen we ontzettend koppig zijn als er weer een dvd-avondje is gepland. Dan moet 'The September issue' het opnemen tegen 'Wallstreet', wat natuurlijk een onmogelijk strijd is. Dan belanden we al mokkend naast elkaar op de bank en barst er na vijf minuten een lachbui uit. Als vriendlief C. dan aanbiedt om de bak met popcorn alvast te vullen, loop ik stiekem naar de dvd-speler om de documentaire van Anna Wintour af te spelen. “Sorry schat, hij ging ineens aan en nu hij toch loopt… .”
Zoals ik al zei, het houdt de relatie spannend…
Liefs,
Elisah
Deel dit artikel
