Fashion Editor Elisah blogt elke week op Fashionscene. Als je als nuchtere Hollandse dagelijks omringd wordt door de crème de la crème van de modewereld, kan het je af en toe eens flink naar je hoofd stijgen. Maar in de Nederlandse modescene hoef je niet eens zo gek te doen om op te vallen. Elisah weet raad: doe maar gewoon, dan doe je al Indisch genoeg. Karl Lagerfeld zegt niet voor niets: ‘personality begins, where comparison ends’…
Gezegend met een enorme eetlust en ‘vervloekt’ met een schildklier, die ervoor zorgt dat mijn stofwisseling sneller werkt dan een gemiddeld mens, eet ik er flink op los. Tel daar mijn Aziatische roots (kwart Chinees, kwart Indo) bij op en je hebt iemand, die de hele dag aan eten denkt. In plaats van ‘Heb je even voor mij’ zingt deze Indo ‘Heb je saté voor mij’ (echt waar: dat lied bestaat!).
Cupcakes, een grote zak friet met een flinke dot mayonaise, brownies, gebakken banaan, frikadellen speciaal, noodles, slagroomtaarten, sateetjes, het overheerlijke Indonesische kokosdrankje Tjendol en Ben & Jerry-ijs in alle smaken. Zolang ik geen grammetje aankom, vind ik alles best. Maar mijn werk als modejournaliste kan wel eens roet in het eten gooien. Zo bezoek ik vaak perspresentaties, persdagen en modeshows. En dat gaat altijd gepaard met veel lekkere hapjes. Denk dan niet aan de doodnormale ordinaire bitterbal. Nee, op zulk soort gelegenheden wordt er flink uitgepakt. Fingerfood, macarons, caesar salads, gerookte zalm, bolletjes met carpaccio, petit fours, schuimtaartjes, garnalen, sushi.. Kun je nagaan hoe ik me op zulke dagen voel? Juist, als een kind in een snoepwinkel.
 | |
| |
Dus ik eet, en eet, en eet erop los. Bij binnenkomst betrap ik mijzelf erop dat ik altijd eerst naar de hapjestafel ga of, door gebrek aan een hapjestafel, de ruimte afspeur naar een ober met dienblad. En dan is het niet één, maar twee keer pakken in één keer. Noem me absoluut niet brutaal. De lieve Heer heeft ons toch niet voor niets twee handen gegeven?!? “In elke handje één,” is van jongs af aan door mijn ouders met de paplepel ingegoten. Ik betrapte mezelf er laatst zelfs op dat ik meer naar binnen werk dan mijn hoogzwangere zus. Maar helaas gebeurt het wel eens dat ik ontzettend misselijk wordt.
Voorval 1: Koek & Sopie taferelen bij een perspresentatie
Bij een presentatie van een telefoonwinkel stond het thema ‘kerst’ centraal. De warme chocolademelk, petit fours, kerstbrood, taartjes en kerstmacarons werden in grote getale geserveerd. En ik at er lustig op los. Totdat modevriendinnen K. en M. bij de zoveelste versnapering mij vol verbazing aankeken. “Elies, heb je nou alweer wat in je mond?!?” Ik moet toegeven dat die tweede bak warme chocolademelk er wel inhakte.
| |
| |
Voorval 2: Misselijkheid ten top
Op een druilerige maandagavond werd ik door een bekend drankmerk uitgenodigd voor een speciale presentatie. Uiteraard verwisselde ik al snel de cocktails voor de overheerlijke hapjes, die geserveerd werden. Denk aan pastrami, tonijnhapjes en pizza slices. En als toetje kregen we mini-gebakjes. Helaas was ik iets te enthousiast (“in elk handje één.” Je weet wel…) en ging ik misselijk naar huis, waar ik eenmaal thuis op de bank belandde met een warme kruik op m’n buik. Dat zal me leren!
Voorval 3: zeiknat en misselijk op de fiets
De persdagen van vorige week gingen ook gepaard met overheerlijk voedsel. In totaal ging ik op één dag zes persbureaus af, waar alle zes een grote tafel vol lekkers hadden klaargezet. Dus bij bureau 1 at ik overheerlijke quiches, kaas-uienbroodjes en een doperwtensoepje, bij bureau 2 stopte ik gretig de Britse cupcakes (je leest het goed: meervoud) in m’n mond, bij bureau 3 ging ik mezelf te buiten aan de grote schaal met pepernoten, bij bureau 4 nam ik een fruithapje (vitamientjes kunnen zeker geen kwaad, toch?), bij bureau 5 kon ik (alweer!) niet van de cupcakes afblijven en koos ik dit keer voor een wortel/noten variant en bij bureau 6 at ik bruchettas met een aparte dip en nog wat kleine hapjes. Ik misselijk?Wat denk je zelf?
Moraal van het hele verhaal: modemensen eten wel degelijk. Tijdens de heropening van de Ralph Lauren-winkel in de P.C. Hooftstraat kwam de ober meerdere keren naar modevriendin K. en mij met de mededeling dat wij eruit zagen alsof we wel een hapje konden gebruiken. En dan verwees hij niet naar onze hongerige gezichtsuitdrukking. Nee, hij vond ons te dun! Dus hij bleef maar komen met die schalen vol met eten. Uit bezorgdheid. De lieverd. Hij moest eens weten…
Liefs,
Elisah
Deel dit artikel
