Leven zonder internet. Ik zou het voor de grap eens moeten proberen. Ik wed dat ik het nog geen dag volhoud. Gek eigenlijk als je bedenkt dat ik als klein meisje niet eens een computer op mijn kamer had staan....
Toen vulde ik mijn dagen met Tina’s lezen en Goede Tijden Slechte Tijden kijken. Nu zou ik me dat amper nog kunnen voorstellen. Ten eerste zou ik een ander beroep moeten gaan zoeken, maar bovenal zouden mijn dagen er een stuk saaier op worden.
Mijn ochtenden beginnen met het checken van mijn mailtjes. Zijn er nog leuke persberichten of uitnodigingen binnen gekomen? Vervolgens ga ik mijn vaste rijtje favorieten af. Even de Engelse Vogue checken en kijken of er nog wat te zien is op Style.com. Zouden ze dat nieuwe jasje bij Topshop al binnen hebben? Even de webshop afspeuren. Op mijn Twitter krijg ik een nieuwe tweet binnen van vriendin S. die klaagt dat ze een lekke band heeft en te laat voor haar sollicitatiegesprek is. Een oude klasgenoot wil me toevoegen op Facebook. Wat een tijd geleden zeg; even vragen wat hij nu allemaal doet.
Nog even wat foto’s bij mijn blog sturen. Ik heb een afspraak in het centrum met wat collega’s. Onze brainstormsessie vindt plaats bij de Coffee Company. We weten een grote tafel te bemachtigen en het duurt niet lang voor de laptops op tafel verschijnen. Heerlijk die WIFI plekken! Vol goede ideeën ga ik naar mijn volgende afspraak. Op mijn Blackberry krijg ik een mailtje binnen of ik een half uurtje later kan komen. Fijn, dan kan ik nog even snel wat andere mailtjes beantwoorden. De tijd vliegt zoals gewoonlijk weer voorbij en voordat ik het weet zijn er 30 minuten verstreken. Gehaast ren ik naar de tram en zoek in mijn tas naar mijn OV chipkaart, maar zonder resultaat. Tot mijn grote schrik is dat niet het enige dat ik niet kan vinden. Mijn Blackberry is ook nergens te bekennen. Mijn hart slaat een slag over en ik krijg het lichtelijk benauwd.
Ik ren terug de Coffee Company in. “Help, ik ben mijn telefoon kwijt!” Mijn collega’s reageren niet zo geschokt als ik had verwacht. In plaats daarvan kijken ze elkaar op een veelbetekende manier aan. Dan zie ik mijn telefoon op tafel liggen, bij het zien van mijn gezicht barsten ze in lachen uit. Ik krijg verwijten als “jij bent echt ongelofelijk” en “workaholic” naar mijn hoofd geslingerd, maar ik ben al lang blij dat ik mijn geliefde accessoire weer bij me heb. De dag dat mijn Blackberry in mijn leven kwam was dan ook een memorabel moment. Altijd online en overal bereikbaar is toch de droom van iedere redactrice! Na een dag hard werken lig ik eindelijk in bed. Deadlines en nieuwe ideeën spoken door mijn hoofd; wanneer de slaap mij bijna lijkt over te nemen hoor ik het welbekende geluid van mijn telefoon. Automatisch tast ik naar mijn nachtkastje, maar dan bedenk ik me. Ik ga offline. (Fleur Le Guen)
Deel dit artikel
