Na honderden suggesties voor feestoutfits te hebben gezien en tientallen mooie december reportages te hebben bekeken, was het dan eindelijk zover: kerstmis. Daar ging ik dan, in een niet geheel alledaagse maar ik dacht toch ook niet echt feestelijke outfit, naar de bioscoop.
Vergeleken bij die vreselijke mutsen over ‘daarom-toch-maar-niet-gedaan’-haar, snowboots en rechttoe rechtaan spijkerbroeken had ik echter bijna niet feestelijker kunnen zijn. Waardoor ik mezelf afvroeg: is mode zoals in modebladen echt maar een fashiontale?
Ik opperde deze vraag diezelfde avond nog aan mijn hippe, doch nuchtere tantes. Hun reactie was voor mij vrij voorspelbaar: modebladen zijn niet realistisch. Hoeveel mensen in Nederland kopen er nou echt zulke dure kleding voor één aangelegenheid? Eigenlijk was het gewoon aanstoot geven tot materialisme, en was het allemaal erg ‘buitenkant’.
Mijn mening is toch wat genuanceerder. Modebladen zijn voor mij een soort utopie, maar daardoor inderdaad niet zo’n goede afspiegeling van de werkelijkheid. Of was er echt nog een groep jong, hip en tegelijkertijd welvarend genoeg om haar geld aan dure stukken uit te geven? Waren er in werkelijkheid ook prachtige kleedpartijen, zoals afgebeeld bij editorials en op fashionsites, in Nederland? Het leek me tijd voor een deskundige…
…en dus trok ik de stoute schoenen aan en vroeg de hoofdredactrice van mijn favoriete modeblad – de Grazia- naar haar visie. Zij gaf aan dat in de categorie glossy, waartoe Grazia behoort, één van de belangrijkste doelen is de lezeres eens lekker weg te laten dromen. Dat mode in Nederland vergeleken bij andere Europese landen helaas (nog) een veel minder grote rol speelt verklaart dat de gap tussen de bladen en het straatbeeld dus relatief groot is.
Er is echter zeker een categorie jonge, goed opgeleide, vrouwen, zoals hun doelgroep luidt, die zich met kerst in glamoureuze sferen zal hebben bevonden. Het leven van goed verdienende fashionista’s tijdens kerst lijkt daarmee een ware fashiontale voor mij…
… waarmee mijn dagje Nederlandse polderglamour beleven in de bioscoop toch vrij schril afstak. Nu pas realiseer ik me dat dat waarschijnlijk meer aan mij lag dan aan al die modebladen die mij in illusies hebben laten geloven. In mijn persoonlijke fashiontale ben ik namelijk al een goed verdienende fashionista, wonend in Amsterdam, terwijl ik in werkelijkheid in een gezellige bioscoop zat. Op zo’n druilerige, gladde winterdag kun je ook gewoon beter een ‘uit-grootmoeders-tijd’ muts op kunt zetten dan je haar nat te laten regenen en beter snowboots aantrekken dan aan alle kanten door je vader ondersteund moeten worden omdat je de combinatie ‘hakken en ijs’ toch wat optimistischer had ingeschat. Uiteindelijk zal mijn fashiontale namelijk toch wel eindigen met de tekst: … en ze leefde nog lang en fashionable! (Suus)
Deel dit artikel
