Het weer & Suus is nooit een goede combinatie geweest. Mijn vader deed laatst de uitspraak: ‘jij wilt nog een bikini aantrekken in de winter en dan zeuren dat die bikini zo koud is!’ Eerlijk is eerlijk… ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.
Vooral nu in de winter zorgt deze handicap nog wel eens voor moeilijkheden, omdat ik én heel kouwelijk ben (en in Nederland woon) én natuurlijk van mode houd. Warme mode is, ook al betaamt het een fashionista creatief te zijn, toch al gauw saai. Geef toe: de meeste jurkjes staan bijvoorbeeld een stuk leuker met blote benen of een leuke panty met print, dan met geitenwollen sokken of een dikke maillot.
Natuurlijk is het grootste probleem echter dat ik gewoon lekker aan wil doen waar ik zin in heb en een tikkeltje eigenwijs ben aangelegd. Over het algemeen haat ik lompe schoenen en wil dus gewoon met mijn muiltjes door de sneeuw. Aanpassen aan het weer weiger ik gewoon, het komt niet eens in me op. Toch denk ik dat het tijd is deze trotse uitspraak maar eens wat te herzien, want ik heb het mezelf de laatste tijd wel moeilijk gemaakt…
Om te beginnen heb ik natuurlijk in mijn vorige column al verteld over mijn Kerstgestuntel (lees: niet zelfstandig kunnen lopen omdat ik hakken moest en zou dragen terwijl het ijzelde). Al een paar weken eerder ging het om een fietstochtje van slechts vijf minuten, waarvan ik dacht dat dat zonder handschoenen wel moest kunnen. Het was echter -10 graden Celcius buiten, en ik kwam gillend terug: het scheelde niet veel of mijn handen waren bevroren. Geen idee dat zoiets echt kon gebeuren…
Vader: ‘Maar je hebt hier handschoenen liggen!’. Ik: ‘Maar die zijn páárs, en die passen dus alleen bij mijn páárse sjaal, en mijn paarse sjaal past alleen bij mijn gríjze jas, en mijn grijze jas… die had ik gewoon niet aan’.
Gênant moment nummer drie was toen ik tijdens de wandeling naar mijn werk door wéér dat ijs zo’n harde smak maakte dat ik een dag lang bijna niet meer heb kunnen lopen omdat mijn stuitje het zo zwaar te verduren had.
Vader: ‘Waarom ga je dan ook op leren schoenen over ijs lopen?’. Ik: ‘Ten eerste: ik wist niet dat er sneeuw lag. Ten tweede: hoe moet ik weten dat je niet met leren schoenen over ijs kunt lopen?’.
Zoals je hoort: ik besteed mijn tijd liever aan mode dan aan anatomische lessen op school en ook de technische kant van mode heb ik nooit het interessantste aspect gevonden. Maar vooral: ik besteed mijn tijd ’s ochtends liever aan optutten dan aan het weer checken. Ook al, ik weet het, is dat toch niet het meest tijdrovende dat er is.
Eigenzinnig als ik ben zie ik mezelf later best een concept opstarten waar seizoenen geen rol spelen, maar tegelijkertijd vind ik het ook leuk om mezelf uit te dagen me op dit punt te verbeteren, vooral omdat het me erg haalbaar lijkt. Want ik realiseer me dat, als ik groot wil worden in de mode, ik op dit punt niet in gebreken kan blijven. Stylisten, redacties, ontwerpers, ze laten zich allemaal inspireren en beïnvloeden door de seizoenen en het weer. Hierbij wil ik dan ook vastleggen: mijn kleding beter aanpassen aan het weer is mijn goede voornemen voor 2010! (Suus)
Deel dit artikel
