Het kan vriezen, het kan dooien - maar glad blijkt het hoe dan ook te zijn, zo ondervond ik aan levende lijve. Met een hoop genante glij- en valpartijen tot gevolg! Al eerder was ik tot de pijnlijke conclusie gekomen dat met dit weer het dragen van een paar mooie pumps uit den boze is. Nu ben ik tevens tot de conclusie gekomen dat dit ook nog eens levensgevaarlijk kan zijn!
Afgelopen weekend had ik een afspraak bij mijn vaste kapster. Eindelijk had ik een gaatje gevonden om mijn op het moment zeer statische coupe onder haar vakkundige handen te laten nemen. Zij weet altijd precies hoe ik het wil en bij het zien van mijn haar wist ze al genoeg. Snel die kappersstoel in! Tevreden en voorzien van gekortwiekte lokken en zorgvuldig geföhnd haar verliet ik vrolijk de kapsalon.
Inmiddels had de zoveelste sneeuwbui zich op mijn auto losgelaten, waardoor ik eerst een halfuur sneeuw liep te ruimen. Bij het laatste stukje voelde ik mijn evenwicht aan mij voorbijgaan en ja hoor, daar lag ik: languit in de sneeuw! Al was het achteraf gezien niet geheel verwonderlijk gezien de schoenen die ik aan had. Daar zat namelijk nul centimeter profiel onder en in de sneeuw waren het net spiegeltjes. Maar goed, daar denk je op dat moment niet aan!
Op zo’n moment baal je gewoon enorm dat je perfecte hairdo geruïneerd is doordat één of andere idioot is vergeten te strooien. Je kunt toch moeilijk overal op je moonboots verschijnen met een grote capuchon op je hoofd om je haar te beschermen. Dat vertik ik gewoon. Ik heb niet door dat ik nog steeds op de grond lig, als een bezorgde man met zijn hond vraagt of alles goed is. Aan mijn blik schijnt hij genoeg te hebben en hij loopt snel door. Het liefst zou ik nu naar huis gaan en me in mijn bed verstoppen zodat ik mezelf niet meer zou hoeven te zien.
De weerspiegeling in de bevroren plassen maken mijn spiegelbeeld op pijnlijke wijze duidelijk en ik moet al over een uurtje op een feestje zijn waar alleen modellen en ander vrouwelijk schoon rondlopen. Kom ik daar aanzetten, mijn haar is compleet doorweekt, mijn mascara helemaal uitgelopen (hoezo waterproof?) en of dat nog niet erg genoeg is, is mijn outfit ook verpest. Mijn mooie lichte jas zit vol met vlekken, slik. Je zou toch denken dat sneeuw wit is, toch geven de zwarte sporen op mijn jas anders aan. Ik troost me met de gedachte dat als ik eenmaal de garderobe gepasseerd ben, niemand mijn moddervlekken zal opmerken.
Toch moet ik nog wel eerst het punt van bestemming zien te bereiken. Ook geen gemakkelijke opgave als je door alle glijbanen op de wegen niet verder dan 30 km per uur komt. Zwaar vertraagd, oftewel fashionably late, word ik verwelkomd door een paar hooggehakte dames met glimmende panty’s met mooi gekrulde haren en stralende gezichten. Ja, zij wel! (Fleur Le Guen)
Deel dit artikel
