De reis naar school is voor mij altijd de ultieme test of mijn outfit van de dag geslaagd is, en of mijn dag überhaupt zal slagen. Vaak maakt een goede outfit de rest van de dag bij voorbaat al goed, maar soms begint mijn dag als een tragedie waar mijn leraar Nederlands van zou smullen...
Zoals afgelopen donderdag. Als avondmens heb ik een grote hekel aan de ochtend en kort deze dan ook het liefste zo veel mogelijk in door zo lang mogelijk in mijn bed te blijven liggen. Meer dan eens wordt me dit echter dezelfde ochtend nog betaald gezet.
Zeven minuten voor vertrek kreeg ik met geen mogelijkheid de rits van mijn rokje dicht. Hoe ik ook sjorde, hij bleef drie centimeter te vroeg steken. Als noodoplossing koos ik een ander -minder, in dit geval- exemplaar, die bovendien ook nog minder flexibel was. Resultaat was dat ik met muizenstapjes naar de bus moest rennen, wat het al wachtende publiek een erg leuke ochtend moet hebben gezorgd.
Tijdens de overstap van de één op de andere bus voelde ik me net een pin-up model omdat mijn rokje van plan B wel erg omhoog kroop. In combinatie met mijn hoge hakken moet dit een niet erg stijlvol gezicht zijn geweest. Ook de elegantie was ver te zoeken, aangezien mijn rokje door gebrek aan lengte -in tegenstelling tot het rokje van plan A- liet zien dat mijn panty maar tot over de knie kwam.
Vervolgens bleek dat ik mij -voor de verandering, dat dan weer wel- veel te warm had gekleed voor een toch al best aardige lentedag. Mijn dikke vest deed het zweet me uitbreken en het feit dat Connexxion die dag voor een kleinere bus had gekozen op het drukste tijdstip van de dag, hielp ook niet erg mee. De toeren die ik uit moest halen om de juiste mensen bij de juiste halte uit te kunnen laten stappen (denk: gewicht hebben met een big size tas), waren niet mis.
Toen ik dacht mijn circusact van balanceren op hoge hakken in een overvolle bus te hebben overleefd, juichte ik echter te vroeg: ik was immers nog niet op school... Netjes wachtte ik -als enige- op het groene licht voor de oversteek vanaf de bushalte, maar de goden moesten me toch hebben die dag. Toen ik bijna het schoolterrein op liep, was er een bestuurder van een scooter nog zo aardig deze regenachtige dag te bezegelen met zwarte spetter op mijn crèmekleurige panty.
Als ik om kwart over acht dan eindelijk op school ben, weet ik: deze dag komt nooit meer goed...
Deel dit artikel
