“Al zenuwachtig”, werd me afgelopen zaterdagmorgen gevraagd. “Toch wel een beetje, geloof ik...”, sprak ik toch zo koel mogelijk uit. Van binnen gierde de zenuwen echter al aardig door mijn lijf, want die middag had ik namelijk een heuse Missverkiezing!
Onder de motto’s ‘dan maak ik wat mee’, ‘ik ben in ieder geval een ervaring rijker’ en ‘ik kan er alleen maar van leren’ had ik mezelf opgegeven. En ik werd uitgekozen! Stiekem vond ik het vooral gewoon erg leuk, maar ik zag mezelf al overmoedig aankomen om op het podium bloedmooie concurrenten aan te treffen.
Op het podium werd ik eerst opgetut onder het toeziend oog van het publiek. Vervolgens lieten mijn twee twee concurrenten en ik onszelf zien in een casual setje. Een setje dat bij mij voor veel frustraties en een late vrijdagavond had gezorgd. Ik had er goed aangedaan door mijn blog-lezeressen in te schakelen en hen te laten reageren op vier outfits, zodat ik in ieder geval wist welke stijl populair was. Mijn lezers waren unaniem voor het Zara-jurkje van zwarte pofmouwtjes en strikjes motief. Maar op zaterdag, vlak voor het moment suprême, besloot ik toch dat ik deze wat té tuttig vond voor de omschrijving van vrijetijdskleding, en voor een wat meer comfortabel ogende outfit wilde gaan. Echter met een paar goede hakken eronder. Dat dan weer wel.
De tweede ronde was de ‘gala ronde’, waarbij ik me een echte Miss ging voelen. In een lange jurk al glimlachend paradeerde ik over de catwalk en probeerde ik te doen of ik niet anders gewend was. Vragen over mijn ambities en motivatie om Miss te worden, beantwoordde ik politiek correct, maar eerlijk. Mijn onzekerheid bleek redelijk overbodig, want het ging erg goed en ik verraste mezelf weer eens met het feit dat ik, ondanks helemaal niet zo extravert te zijn, er erg van genoot op het podium te staan.
Mijn vertrouwen op het podium moet ik uitgestraald hebben, want toen de winnaar door de boxen schalde, was daar mijn naam! Ik voelde me als een ware koningin toen ik een sjerp omgehangen en de grootste bos bloemen in mijn handen kreeg. Vooral de glunderende ogen van vriendlief en mijn zusje waren goud waard. Trots maakte ik nog een ererondje door de stad en belde ik hysterisch mijn beste vriendinnetje op, die er helaas niet bij had kunnen zijn. Het aankomende jaar mag ik me Miss Musis 2010 noemen (FYI: Het Musis Kwartier is een winkelcentrum in de binnenstad van Arnhem, mijn hometown) wat betekent dat er een foto van mij (deze fotoshoot is mijn prijs) binnenkort groot op het Centraal Station van Arnhem (I will be famous!) hangt en ik in te zetten ben voor promotie van het Musis Kwartier.
Diezelfde avond bleek echter dat ik nog lang niet famous ben en stond ik, gelukkig maar, weer met beiden benen op de grond. Vol spanning zat ik voor de buis te wachten op mijn entree in ‘Raymann is Laat’ (zie mijn column over de Glamour Detox), maar deze bleef uit. De reportage in de Bijenkorf duurde geschat slechts drie minuten en alleen (échte) BN’ers waren aan het woord. Ook de modeshow, die voor zondag gepland stond viel een beetje tegen. In mijn geboortedorp zou ik samen met vriendlief lingerie en badmode showen, maar daar aangekomen bleek dat ze zich bij ons beter een pyjama hadden voorgesteld. “Die blauwe kleur staat geweldig bij je ogen,” hoorde ik die dag meerderen keren. Yeah sure! Echter, I just kept smiling. Want ik ben ten slotte een Miss. Niemand die me dat nog afneemt! (Suus)
Deel dit artikel
