Fleur: tassentic

Tassentic, ik?

Verslavingen zijn er in alle soorten en maten en ik heb er één die ik ook letterlijk in alle soorten en maten bezit. Voordat je het spoor nu helemaal bijster raakt: ik heb het over tassen. Als ik ga winkelen kom ik namelijk negen van de tien keer met een tas thuis. Die ene keer dat ik niet met een tas thuiskom, heb ik me zo ingehouden, dat ik uit frustratie de volgende dag alsnog het door mij begeerde exemplaar koop.

Dat klinkt heel erg en dat is het ook. Maar ergens in mijn hoofd gebeurt er gewoon iets wanneer ik een mooie tas zie. Het voordeel (gezien mijn kooplust, misschien ook wel het nadeel) is dat een tas altijd past. Als je een jeans echt niet inkomt of je voet puilt aan alle kanten uit die pump, word je wel met je neus op de feiten gedrukt en moet je accepteren dat het niet meant to be is .

In mijn geval werkt dit niet. Ik moet de eerste tas die mij niet past in ieder geval nog tegenkomen. Ondertussen zit ik vast aan mijn steeds groter wordende tassenverzameling. Want mijn tassen weggooien? Dat kan ik al helemaal niet. Een goede tas wordt juist alleen maar mooier bij het dragen. Daarom ben ik ook zo gek op vintage exemplaren die een verhaal met zich meedragen. Ik denk dat mijn fascinatie voor tassen hier ook vandaan komt.

Ik ben ook altijd nieuwsgierig naar wat mensen meedragen. Zelf weet ik altijd zoveel mee te vervoeren dat mijn tas niet meer dicht wil. Het gevolg hiervan is dat ik niks meer kan terug vinden. Geïrriteerd sta ik urenlang naar mijn tramkaart te zoeken en schaam ik me als mijn telefoon al vijf minuten lang loopt te rinkelen en ik het geluid nog steeds niet heb weten te traceren.

Ik zag een tijd geleden iets op het internet over de bag-in-bag tas. Dat zijn nog eens handige uitvindingen. Het is vast door een vrouw bedacht, want wij dames sjouwen nogal wat mee in onze tassen. Een tijd geleden werden tijdens de Fashion Week in Amsterdam de tassen van het modepubliek gewogen. Kilo's droegen de fashionistas met zich mee!

Kennelijk ben ik niet de enige met een obsessie voor tassen. Er bestaan namelijk complete tassenblogs. Op 'The Purse Blog' delen mijn lotgenoten hun passie en bloggen ze vrolijk over hun nieuwe aanwinsten en potentiële aankopen, waar wellicht nog even flink voor gespaard zal moeten worden. Heerlijk om te lezen; hoe meer tassen hoe beter!

Gefascineerd zat ik dan ook te kijken naar de documentaire van Marc Jacobs waarin hij voor Louis Vuitton de Tribute Patchwork Bag ontwerpt en handmatig laat produceren in zijn atelier. De tas is de duurste ter wereld. Er zijn heel wat Louis Vuittonnetjes verwerkt in deze tas. Klinkt toch als dé ultieme tas, al is het misschien wat too much.

Mijn droom is toch wel een tas met een eigen naam. Een exemplaar dat zo belangrijk is dat hij in de derde persoon wordt gezien. Mijn ultieme favoriet blijft de klassieke Chanel . Ik bezit nu enige copycat varianten, maar een echt exemplaar is toch wel de droom van iedere bagaholic! (Fleur Le Guen)