AMFI student Suzanne van Heerde doet mee aan de Free Fashion Challenge. Ze is dol op mode, maar mag een jaar lang geen kleding kopen, geen stof kopen om iets te maken en geen kleding krijgen. Ze blogt over haar detox op Free Fashion Challenge en exclusief voor ons op Fashionscene. De afgelopen week had ze haar eerste echte test.
Terwijl we wat in de keuken hingen, belde mijn huisgenootje een vriendin op. “Hi! Heb je zin om mee te gaan naar de stad? Ik wilde het eerst aan Suzanne vragen maar dat is zielig. Zij mag natuurlijk geen kleding kopen. Ja, dat is iets voor school, ze gaat een jaar lang geen kleding kopen. Nee, ik zou het ook echt niet kunnen!” Ik keek haar raar aan. Hoezo shoppen zonder mij?! Een fractie van een seconde was ik de Free Fashion Challenge helemaal vergeten! Toen bedacht ik dat het een eerste goede test kon worden. Kon ik het aan? Ik besloot om toch mee te gaan. Eenmaal in de stad aangekomen liepen wij op de H&M af. De bekende grote rood met witte bordjes schreeuwden met toe: SALE! SALE! Even begon ik te twijfelen, maar vermande mezelf en volgde mijn huisgenootje toch naar binnen.
Eindelijk weet ik hoe een ongeïnteresseerde jongen/vriendje/broertje zich voelt als hij op pad moet met een meisje. Mijn huisgenootje griste kleding uit de rekken en hield het voor zich: “Staat dit mij? Kan ik deze kleur hebben? Wat vind jij?” Normaal zou ik elk rek net zo opgewonden zijn aangevallen, maar nu hobbelde ik een meter achter haar aan en vond alles best. Uit verveling raakte ik af en toe een kledingstuk aan. Hier was niet veel aan. Eenmaal bij de afdeling met accessoires aangekomen rook ik opeens een sterke plastic geur. Ew! Dat die geur mij nog nooit was opgevallen! Ik keek in de rekken en zag al die… zooi? Wat veel lelijke misvormde dingen hangen er eigenlijk op zo’n afdeling? Waarschijnlijk ben ik normaal zo gefocust op het zoeken naar leuke items dat ik een blinde vlek ontwikkel voor de rest van de omgeving?
In de verte zag ik felrode kaartjes aan kledingstukken hangen: meer sales! Die heb ik maar gelaten voor wat ze waren. Ik pretendeerde dat het me niet interesseerde, maar stiekem wist ik niet of ik er klaar voor was. Ik trok mijn huisgenootje richting uitgang en eenmaal op straat riep zij vrolijk: “next stop Zara!” Ik merkte dat mijn stemming onder nul daalde. Bij een uitverkoop in de Zara sla ik normaal gesproken op tilt. Niets of niemand houdt mij dan tegen! Ik ben een echte koopjesjager en die rode sales-kaartjes zijn mijn drugs. Door die donderstenen kocht ik geregeld jurkjes die te klein of te groot waren, schoenen die net te krap zaten en jassen waaraan knopen ontbraken. Deze dingen hangen nu al jaar en dag ongedragen in mijn kledingkast. Dus bedankte ik vriendelijk voor een marteling in Zara en droop af onder het mom van huiswerk. Eenmaal op de fiets was ik tóch trots op mezelf. Voor het eerst in een winkel en dan nog wel tijdens de uitverkoop! Kleine stapjes, zo kom ik er wel doorheen.
Volg Suzanne op haar eigen weblog en via de Free Fashion Challenge!
Deel dit artikel
