Een mijlpaal van 12 centimeter om precies te zijn. Gisteren heb ik wederom een paar high heels gekocht wat mij meteen deed denken aan mijn geschiedenis met deze hebzuchtopwekkende items.
Vroeger had ik namelijk vaak hakken aan - ik heb zelfs nog die gigantisch - verschrikkelijke - Spice Girls- (no offense to the Spice Girls overigens) -plateau-schoenen gehad. Als Emma Bunton (zo dacht ik) stampte ik door het leven - het kon niet hoog genoeg. Onverwachts volgde hierop een heuse dry-period'', waarbij ik alles droeg zolang ik maar stevig met beide benen - laag - op de grond stond. Uiteraard vond ik hakken heel mooi, maar nog mooier als ze bij iemand anders om de voet zaten gekneld in plaats van de mijne.
Tot 2 jaar terug: het nieuwe tijdperk was begonnen! Je herkent het vast wel, een dag waarbij je wakker wordt met het gevoel: vandaag ga ik iets nieuws proberen. In mijn geval komen dit soort ideeën meestal tot uiting in een goede shopsessie: en zo ook toen.Er hoefde niet ver gezocht te worden. Amper vijf minuten liep ik door de stad of ik had al een stel beauty's in het vizier, en ze moesten gewoon mee... Eigenlijk waren ze gewoon zo fantastisch dat het op pure chantage leek.
De periode daarop bracht nogal wat vragen met zich mee: waarom heb ik ze eigenlijk gekocht? Wanneer ga ik ze aan doen? Hoe zorg ik ervoor dat mijn tenen in leven blijven? Maar de grootste vraag was toch wel; hoe ga ik in God's name ervoor zorgen dat ik rechtop blijf staan? Zonder grapjes: het evenwicht van een skippybal scoort een hoger cijfer dan ik. (Ter illustratie: ik val vaak al om tijdens een normaal recht stuk op platte schoenen!)
Al met al was mijn conclusie dat ze een aanwinst waren voor mijnkledingkast. Een vrouw weet zo iedere aankoop wel goed te praten, niet En mocht ik ze toch wel aan doen, dan zou ik gewoon heel hard 'ten onderen' roepen mocht ik vallen. Hoe gaat het dan nu? Nu kun je mij regelmatig tegenkomen in een gepimpte hak. Want eerlijk is eerlijk: hoe lekker ballerina's ook lopen: ze hebben toch niet altijd de vrouwelijke elegantie die je bij een outfit zoekt. Helaas pakken de heels mij af en toe nog even terug onder het motto: "Jij jaren zonder ons leven? Wij jou nu het leven zuur maken". Bijvoorbeeld tijdens een fotoshoot laatst waarbij ik een paar uur in maatje 37 mocht rondparaderen. En je raadt het al: ik heb zelf maat 39.... In eerste instantie kwam ik er niet eens in, maar met een beetje hulp van John Frieda haarserum (waar dat toch al niet goed voor is!) ging het stukken beter!
De bewuste fotoshoot
Ach die middelvinger van mijn geliefde eyecatchers kan ik tegenwoordig wel hebben. Ik ben allang blij dat ik deze mijlpaal heb bereikt en nóg een reden heb gevonden om mijn schoenenkast uit te breiden. Moge mijn hakken en ik nog lang en gelukkig leven...
Deel dit artikel
