Oké. Ik heb toegegeven. Niet vrijwillig, maar het moest uitkomen. Ik kwam er niet meer onderuit. Het begon allemaal toen ik afgelopen maand ben verhuisd. Nadat ik in de afgelopen twee jaar welgeteld zes keer van woning ben veranderd, ben ik nu weer ‘back for good’ in Amsterdam.
Het enige handige aan dit vele verhuizen is dat je lekker gaat opruimen in je spullen. Ik bedoel: als ik 3 keer een doos heb meeverhuisd en het na de 4e keer nog steeds niet heb opengemaakt kan ik het net zo goed weggeven of weggooien, right? Het enige wat bij mij blijkbaar het overlevingsinstinct heeft van onkruid is kleding… En dat bleek ernstige vormen aan te nemen.
Na wat autoritjes heen en weer stond onze kersverse woonkamer vol met spullen van mijn ‘roomie’ en die van mij. De ene helft met haar tassen vol spullen: boekjes, huishoudelijke dingen, dvd’s en 1 (!) koffer met kleding. De andere helft van de kamer? Dozen en tassen vol met kleding, schoenen en accessoires van mij. Ik heb werkelijk waar gewoon amper andere spullen.
Later, toen ik alles netjes ging opruimen in de garderobekast bleek waar het verschil lag: shirtjes waarvan we allebei dezelfde hadden toen we 15 waren (cute als dat toen was) had ik nu nog steeds, en zij had deze al 6 jaar terug weggedaan. What can i say? Als je het qua maat nog steeds past, dan kan het altijd nog eens van pas komen toch?
Mijn garderobe en ik: we hebben een sterkere relatie dan het ‘Liefde is..’-koppel.
Ruim jij vaak je kleding op of schuilt er ook een verzameldier in jou?
(Door: Marije)
Deel dit artikel
