“Morgen? Morgen ga ik slapen denk ik.” Ze haalt opgelucht adem bij het uitspreken van deze woorden en neemt de complimenten backstage dankbaar, maar vermoeid, in ontvangst. Waar vorig jaar het intieme Transformatiehuis als podium fungeerde voor La Belle Époque, promoveerde het nieuwe Passage naar de Gashouder. “Een groter podium en dus een grotere show. Ik heb de druk flink opgevoerd omdat ik dan van mezelf verwacht dat ik het formaatje groter eer aandoe.”Tekst: Yaël Weijenberg
Geforceerde gebroken nachten, tranen van geluk, tranen van frustratie, en enorme hectiek. “Maarja”, verdedigt Mees zich, “je doet iets waar je hart ligt en dat geeft altijd energie. Ook al heb ik nauwelijks een uur per nacht geslapen de afgelopen tijd.” Ze haalt haar schouders op. “Ik vind dit heel bijzonder. Vorig jaar stond ik in het Transformatiehuis en nu moest ik presteren naar een groter podium. Vanzelfsprekend zijn er dan andere elementen waar je rekening mee moet houden. Ik heb het idee dat er meer vaart moet zitten in een show in de Gashouder. Sneller. Omdat het intieme er een beetje af is.” En voegt daar vervolgens weifelend aan toe: “ik krijg ook meteen de neiging om meer te laten zien.”
De geluiden van wind, regen, donder en bliksem domineren de Gashouder als Mees traditiegetrouw aftrapt met een introducerend filmpje. Met genoeg inlevingsvermogen kun je de wind en de regen tegen je huid aan voelen duwen. Meteen wordt duidelijk dat de collectie bestaat uit krachtige stukken gemaakt op basis van organische vormen die scherp contrasteren met harde contouren. “De collectie is geïnspireerd door het levende oermateriaal hout. Ik vind het fascinerend hoe je aan de lijnen van een boom kan zien wat de zwakke jaren waren. De kwetsbare momenten. Als het hout een goed jaar heeft gehad, overschaduwt die lijn de slechte voorgaande jaren. En ik zie dat als een essentiële kracht en daarmee een mooi symbool in ons menselijk leven.”Wat in eerste instantie niet combineerbaar lijkt, combineert Mees toch. Glad en glanzende stoffen zijn sierlijk samen geweven met ruwe texturen en barsten in de stukken hout die bij ieder ontwerp een andere bestemming hebben. “De kwetsbaarheid is tegelijkertijd de kracht van de vrouwen die ik wil kleden. Ik werk niet met een ijkpersoon. Geen icoon. Geen leeftijd. Ik vind het belangrijk dat vrouwen zelfverzekerd zijn en doelgericht in het leven staan om hun dromen te realiseren.” In hoeverre het met haar persoonlijkheid te maken heeft? “Dat ben ik. Ik draag uit waar ik voor sta anders is dit niet vol te houden. Mijn inspiratiebronnen staan iedere keer weer garant voor een reflectie van hoe ik zelf in het leven sta als persoon. Ik houd van elegantie, maar dat moet wel draagbaar zijn. Het moet een vrouw ondersteunen in haar dag en in haar dromen en daarin mag de kleding absoluut geen belemmering zijn.”Hardop denkend zoekt ze met haar blik op de collectie achter haar een antwoord op de vraag wat haar plek is binnen de mode industrie. Ze denkt na voordat ze zorgvuldig haar woorden kiest. “Op dit moment is dit mijn plek. Hier. Op de Amsterdam International Fashion Week. Dit is mijn eerste grote show en dat is een bijzondere ontwikkeling. Natuurlijk heb ik grote dromen en gigantische ambities. Maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik niet meteen te veel moet willen.” Ze legt uit dat de ambities grensoverschrijdend zijn. “Ik wil heel graag internationaal succes genereren maar daar is nu de tijd nu niet naar. Ik ben heel ongeduldig maar soms moet je dingen rustig aanpakken om op een goede manier je doel te bereiken. Wat dan de volgende stap is? Ik run een bedrijf en dat heeft een bepaald fundament nodig waarin zekerheid en stabiliteit centraal staan. Dat gaat veel verder dan enkel het ontwerpen van een mooie collectie voor de show. Zodra dat staat als een huis, kan ik me focussen op een internationale doorbraak.”Dorhout Mees a/w 2014 | 'Passage'
Deel dit artikel
