Review: The Devil Wears Prada

Ik ga ervan uit dat ik de introductie met bijbehorende achtergrondinformatie voor je kan skippen en door kan spoelen naar de verfilming. Anders: omigawd, ga je schamen!

Dat Andy Sachs (Anne Hathaway) totaal niet beseft bij wie ze solliciteert, is meteen duidelijk. Je maakt gelijk kennis met de hoofdrolspeelster die zich klaar maakt voor haar afspraak bij de duivel herself, Miranda Priestly (Meryl Streep). Dat doet ze niet met haar hele kledingkast op bed. Nee, de doorsnee Andy kiest zorgeloos voor een doorsnee outfit voor het gesprek bij Runway, dé modebijbel der modebijbels.

Dat Emily (Emily Blunt), Priestly’s eerste assistente, Sachs niet met open armen ontvangt, is een understatement. Andy komt op het goede moment binnen en is gelijk publiek op eerste rij van Miranda’s autoriteit. Paniek in de tent, want de boss from hell is in het gebouw en komt elk moment binnen.

De Queen of Mean, Anna Wintour, ik bedoel, Miranda Priestly neemt de ‘Hoe spel je Gabbana?’ sollicitante ter plekke aan, juist door Sachs’ anti-fashion achtergrond. Als de nieuwe Emily, zoals Priestly haar telkens noemt, heeft Andy nog steeds geen benul waar ze is beland. Voor mij komt ze een tikkeltje te naïef over, ze werkt zelfs een beetje op mijn zenuwen…

Ondanks de werkdruk en whatever houdingen van Emily en Nigel (Stanley Tucci), Miranda’s rechterhand, houdt Andy het toch uit in de harde fashionbizz zonder ontslagen te worden door de ijskoningin. Ze krijgt zelfs steun van Nigel, hij is Sachs’ mental coach en styling helpdesk. Natuurlijk gaat dit niet vlekkeloos en bezorgt het Runway team plus aanhang én vriendlief, Nate (Adrian Grenier) de nodige drama.

The Devil Wears Prada is een heerlijke fashion chick-flick met een goede dosis humor. Niet meer, niet minder. En dat is precies in welke modus jezelf moet instellen. Special credits voor Patricia Field, de styliste van de film, voor de to-die-for eyecandy kledingcombi’s. Kwijl! (Nana)