Het lijkt wel of iedereen de afgelopen week jarig was. Mijn hele weekend was gevuld met verplichte feestjes en ik feliciteerde de ene jarige na de andere. Heel gezellig om oude vrienden weer te zien maar het leidt altijd tot van die verplichte praatjes met vragen als “hoe gaat het?”, waarmee ze vooral bedoelen “wat doe je nu?” En ja, hoe leg je iemand die niet in het modevak zit en nog nooit van een blog heeft gehoord uit wat jij doet voor de kost?
Ik blog over mode. Ten eerste begrijpen ze niet hoe je pagina’s over kleding kunt vullen en daarna mag ik gaan uitleggen wat een blog precies inhoudt. Dan voel ik me wel eens heel onbegrepen en ondergewaardeerd. Voor mij zijn modeshows en trendanalyses dagelijkse kost, maar voor veel mensen blijft de modewereld toch een ver van mijn bed show. Dat blijkt wel wanneer mensen vragen wat is er nu allemaal in is, waarop ze verwachten dat ik a la minute een opsomming geef van wat er nu allemaal in de winkels hangt. Als ik dan vertel dat een jasje in de stijl van Balmain een echte musthave is, kijken ze me aan of ik Chinees spreek. Als ik dan vervolgens uitleg hoe zo’n jasje eruit ziet en waar je het mee moet combineren, krijg ik blikken van ‘ja dag, dat ga ik echt niet dragen!’ Waarop ik weer denk, ‘waarom vraag je het dan?’
Toch is het soms wel fijn om tijd met mensen door te brengen waarbij de nieuwe collectie van Chanel niet het nieuws van de dag is en ze van de naam Anna Wintour nog nooit hebben gehoord. Om even te ontsnappen aan alle mode etiketten en je te vergrijpen aan van die foute borrelhapjes en goedkope wijn. De kater die daarop volgt, is alleen iets minder fijn, vooral als je nog een deadline hebt lopen, een modeshow op het programma hebt staan en jarige nummer drie je een uur later verwacht op haar huisfeestje.
Ik hoef jullie niet te vertellen dat modeshows altijd uitlopen en de term fashionably late niet voor niets bestaat. Iedereen in de huiskamer is al een paar drankjes verder als ik een verplicht rondje handjes schudden en zoenen uitdelen maak. De vraag waarom ik zo laat ben, is dan natuurlijk onvermijdelijk. Van zoiets als de Fashion Week snappen de meeste verjaardagsgasten maar weinig. Dus probeer ik er een begrijpelijk verhaal van te maken waarbij ik uitleg dat het deel van mijn werk uitmaakt ondanks dat veel van deze shows buiten voor hen normale werktijden vallen. Ik heb echt een droombaan, dat geef ik meteen toe maar ik ben nooit klaar met werken en dat is voor deze mensen moeilijk te bevatten. Mijn dag zit er niet op om 17.00 uur en het weekend betekent voor mij geen twee dagen niks doen. De modewereld ligt nooit stil en ik ook niet. Hard werken? Ik zie het niet als werk, maar als een kans om mijn passie op anderen over te brengen – en elke dag ben ik weer dankbaar dat ik in die positie ben. (Fleur Le Guen)
Deel dit artikel
