Als modeliefhebster vind ik het natuurlijk leuk om me zo nu en dan te wagen aan een experiment. Een paar weken terug was dat de muts. Muts? Ja, muts. Met weinig ben ik –na toch heel wat gezien en het één en ander gedragen te hebben- kun je me nog bang maken, maar enige vorm van hoofddeksels zijn daar nog een uitzondering op. Noem me dus een oude muts (sorry voor de woordspeling), maar daar ging ik dan; alsof ik nooit anders gedaan had goed gemutst de deur uit…
De keuze voor deze uitdaging was nog niet eens vrijwillig, want toen ik de muts kocht, ging ik eigenlijk alleen voor de sjaal. De muts bleek ik daar echter bij te “krijgen”, en mijn online aangeschafte setje kwam mijn kant op. Even hoopte ik nog dat ze de muts zouden vergeten mee te zenden, maar vond ze toen toch netjes als tweetal verpakt op de deurmat. Het ‘ding’ bleef nog wat verwaarloosd op mijn bureau liggen, maar toen begon ik me toch aan mijn eigen gedrag te ergeren: óf weggooien óf opzetten.
Optie één vond ik zonde. Ik had tenslotte ook voor de muts betaald (opruimingprijsje, maar toch…), en eerlijk was eerlijk: hij maakte wel een mooi setje met de sjaal. Bovendien wilde ik ook aan mezelf bewijzen dat ik een muts kon dragen. Waarom was optie twee dan eigenlijk zo eng?
Al sinds jaar en dag heb ik met mutsen, petten, hoedjes, baretten, you name it de associatie van bijvoorbeeld statisch haar. Wat ook weer noodgedwongen zichtbaar word doordat je ze in de les niet mag dragen. Bovendien lijk ik alleen maar mutsen te hebben gepast die van mijn hoofd zakten en/of kriebelden als een gek. Daarnaast is het één van de weinige accessoires waar ik nooit veel inspiratie voor heb. Vaak heb ik gehoord dat ze me leuk staan, vaak heb ik ze bij anderen leuk zien staan, maar er ging nooit een vlammetje branden.
Hoe dan ook; vandaag was de dag dat ik er gewoon voor ging! Hup: ‘ding’ op, deur uit. Zo simpel ging het echter niet, want tussen deze twee handelingen zat misschien wel een half uur. Een beetje draaien, een beetje kantelen: hoe zette je zo’n muts eigenlijk op? Eindelijk leek ik de perfecte baggy houding voor mijn muts gevonden te hebben en ging ik naar school. Na wat kritiek in de trant van: ‘Je bent wel een beetje laat, het is helemaal niet koud meer!’ werd ik ook heel hard ‘toegelachen’.
Een paar weken later heb ik de muts twee keer opgezet. Op dagen dat ik veel tijd had om het proces van draaien en kantelen aan te gaan, welteverstaan. De dagen dat ik moest rennen naar mijn bus (98% van de gevallen), greep ik toch gewoon naar mijn vertrouwde zwarte sjaal. De dag dat ik de muts wel droeg heeft hij zijn taak echter goed verricht: het sneeuwde, en mijn haar bleef dus netjes sneeuwvrij. Deze opluchting was echter van korte duur, want toen ik thuis kwam bleek mijn zorgvuldig geföhnde haar van die ochtend het model muts te hebben. Ik heb het geprobeerd, maar drie keer raden wat er nu alweer een week verwaarloosd op mijn bureau ligt…
Deel dit artikel
