Fashion Editor Elisah blogt elke week op Fashionscene. Als je als nuchtere Hollandse dagelijks omringd wordt door de crème de la crème van de modewereld, kan het je af en toe eens flink naar je hoofd stijgen. Maar in de Nederlandse modescene hoef je niet eens zo gek te doen om op te vallen. Elisah weet raad: doe maar gewoon, dan doe je al Indisch genoeg. Karl Lagerfeld zegt niet voor niets: ‘personality begins, where comparison ends’…
Ik zeg het maar meteen: de kans dat ik binnen nu en een aantal jaren ga trouwen, is nihil. Vriendlief ziet namelijk niets in het huwelijk. Het is ‘duur’, ‘te veel gedoe’ en daarnaast gewoon ‘heel erg stom’. Komt nog bij dat ik jaren geleden voor mijn verjaardag van hem een witgouden ring heb gekregen met inscriptie, die verdacht veel weg heeft van een trouwring (de arme stakker krijgt het nog steeds op familiefeestjes te voorduren). Dus de opmerking ‘ik houd heel veel van je, daar heb ik geen papiertje voor nodig en je hebt toch al een ring om je vinger’, krijg ik vaak te horen.
Natuurlijk ben ik het, traditioneel zoals ik ben, hier helemaal niet mee eens. Het huwelijk is iets moois en zeer romantisch. En duur? Je kunt je bruiloft zo duur of goedkoop maken als je zelf wilt. Zie het maar als een dagje winkelen: stel een budget samen, koop alleen de dingen, die je ook écht nodig hebt (in het geval van mijn bruiloft: dé Vera Wang-jurk uit ‘Bride Wars’) en waar je je leven lang lol mee hebt (lees: dé Vera Wang-jurk, die de rest van je leven in je kledingkast fungeert als ‘museumstuk’). Daarnaast moet je keuzes kunnen maken (geen high tea en/of lopend buffet voor alle gasten. Nee, gewoon koffie en thee met gebak, wees blij dat je bent uitgenodigd). Scheelt weer in de kosten. Alles voor een peperdure jurk.
Zoals ik hierboven als schreef: ik ga nog lang niet trouwen. Maar dat betekent niet dat ik nooit bij een bruiloft aanwezig ben. Onlangs bijvoorbeeld ging mijn schoonzusje trouwen. En wie kreeg de zeer zware taak van ‘het bruidstaart proeven en uikiezen’ op zich? Juist, ik, Elisah, dé veelvraat, die in haar leven menig taart voor haar kiezen heeft gekregen. Letterlijk. En dat terwijl ik tot mijn tiende volhield dat ik geen taart lustte (echt waar! Ik lustte het niet, waar zat ik met mijn hoofd?). Gelukkig heb ik dat de laatste 15 jaar dubbel en dwars ingehaald.
De taart. Die moest dus worden uitgekozen. Na een zoektocht bij een overheerlijke bekende taartenwinkel in de Amsterdamse Pijp, een proefsessie met vriendinnetje V., een misselijk gevoel eenmaal thuis en een lichte hartverzakking, omdat die verdomde taart hartstikke duur was, kwam ik uiteindelijk bij een beginnende en goedkopere taartenbakster op internet uit. Na wat heen en weer gemail had ik hém besteld: een witte taart met twee torens, bezet met allemaal knalrode bloemetjes. Trots als ik was, kon ik het niet laten om dé dag van de bruiloft tegen iedereen, die ook maar één hapje van de taart had geproefd of aanstalten maakte de vork in de mond te steken, aan te stoten om te melden dat ik degene was, die het geweldige ding had ‘ontworpen’ en besteld. Betaald? Dat niet. Dat maakte het uitzoeken nog leuker.
Na een gezellige dag met vrienden en familie, was het moment voor mijn schoonzusje aangebroken om hét bruidsboeket te gooien. Nuchter als ik ben, ging ik achter de hordes enthousiaste en fanatieke ik-wil-het-boeket-vangen-want-ik-wacht-al-jaren-op-dat-aanzoek-typetjes staan. Een bruidsboeket vangen? Ik? Waarom zou ik de moeite er ook voor doen? Want het is ‘duur’, ‘te veel gedoe’ en daarnaast gewoon ‘heel erg stom’. En het vriest, en sneeuwt: straks glijd ik nog over m’n mooie designerpumps uit en breek ik mijn been. Mij niet gezien.
Dus daar stond ik dan: volkomen ongeïnteresseerd achter die fanatieke dames. En net op het moment, waarop ik wilde afhaken, kwam er schaduw op me af, brak er een enorm gegil uit en voor ik het wist, zomaar, vanuit het niets, viel er iets in mijn armen. Wat bleek? Ik had het bruidsboeket gevangen!!!! En vriendlief? Die heb ik de hele dag niet meer kunnen vinden.
| |
Mijn missie: dat boeketje eind augustus weer vangen. Want dan stapt mijn lieve vriendinnetje V. in het huwelijksbootje. Ja, ik ben helemaal in vorm. Dat aanzoek en die Vera Wang-jurk, die komen. Snel, heel snel.
Liefs,
Little Miss Jacobs
Deel dit artikel
