Hoewel de eerste modeshow die ik tijdens de Amsterdam International Fashion Week bezoek pas om 13.00 uur begint, ben ik al voor zonsopkomst opgestaan. Ik heb me al ingelezen over de ontwerpers en een lijst vragen verzonnen voor mijn interviews, maar er staat nog een project in koeienletters op mijn notitieboekje: mezelf Fashionweekproof maken.
Want niet alleen modellen worden tijdens de modeweken onderworpen aan flitsende camera's. Sinds de opkomst van internet zijn ook de bezoekers van de modeshows doelwit geworden van fotografen. Het begon allemaal met de inmiddels 83-jarige Bill Cunningham. Sinds 1978 schiet hij streetstyle foto’s voor the New York Times. Anna Wintour omschrijft zijn invloed met de woorden: “We kleden ons allemaal aan voor Bill.” Sinds het begin van haar carrière volgt de fotograaf de Vogue hoofdredactrice. Als hij foto’s van haar maakt, weet ze dat ze er goed uit ziet. Negeert hij haar, dan is dat in haar woorden ‘de dood’.
Volgens de modeveteraan vinden de modeshows dan ook niet op de catwalk plaats, maar op straat. Sinds de opkomst van modeblogs heeft Bill inmiddels beroemde volgelingen als the Sartorialist, the Facehunter en the Streetpeeper gekregen. Ook tijdens de Amsterdam International Fashion Week krioelt het van de fotografen die stijlvolle bezoekers op de gevoelige plaat leggen.
De druk om goed voor de dag te komen is al hoog tijdens modeshows: laat staan dat je vereeuwigd met een bad hair day. Of nog erger: niet. Om als een geoefend streetstyle model voor de lens te kunnen staan, raad ik je aan om thuis alvast je pose te oefenen. De eerste keer dat ik namelijk voor de camera stond van een streetstyle fotografe, werd ik zo wanhopig dat ik alle chliché poses in één deed. Je kunt wel raden hoe dat eruit zag. Stylist Ruud van der Peijl won dat seizoen de Streethearts Award, ik ging in mijn nachtmerries naar huis met de trofee voor de ‘Meest Gênante Streetstyle Foto’.
Dit seizoen zou ik voor de herkansing gaan. Maar nog voordat ik het Westergasterrein op liep, dreigde het al mis te gaan. Op mijn tien centimeter hoge wedges struikelde ik over de stoep. Als een koorddanseres wiebelde ik nog een paar meter verder, om me vervolgens aan een straatlantaarn omhoog te moeten hijsen. Bij de laatste check in een spiegeltje voor ik officieel het AIFW terrein naderde, bleek mijn rode lippenstift ook nog eens tot op mijn kin te zitten.
In gedachten zag ik mezelf al doodverklaard worden door afkeurende blikken van fotografen. De mooie herinneringen aan mijn korte carrière als modejournalist flitsten aan me voorbij. Totdat een tikje op mijn schouder me uit mijn dagdroom haalt. Mag ik een foto van je nemen?”, vraagt een lange, blonde vrouw met een gigantische camera. En dat gebeurde die dag nog zo’n vijf keer.
Deel dit artikel
