Ik zag het al helemaal voor me. Ik zou werken bij één van dé modebladen van Nederland. Weliswaar een functie bijna vergelijkbaar met Andy’s baan in The Devil Wears Prada, namelijk als assistente, maar dat kon mij niet boeien. Ik zou me nota bene genesteld hebben in de modewereld.
De hoofdredactrice plaatste het cruciale bericht op haar Twitter pagina. Bij wijze van spreke had ze nog voordat ze op ‘update’ had geklikt, al een reply van mij. ‘Redactieassistente gevonden!’, twitterde ik ruimschoots enthousiast. Vanwege de vele reacties werd er zelfs een oproep geplaatst. Je mocht je korte motivatie mailen. En dat deed ik: kort, bondig, snel en spontaan. Mijn dag kon in ieder geval niet meer stuk.
Ik mailde hoe perfect ik de functie kon invullen. Dat ik een übervlotte pen heb en al redactionele ervaring op heb gedaan bij een ander modeblad. Punctueel en creatief, dat was ik ook. En dat liet ik maar als te graag weten. Mail was verstuurd!
Eenmaal aan het netwerken geblazen, kwam ik erachter dat ik natuurlijk niet de enige ‘Andy’ was die had gesolliciteerd. Blog collega I. had ook haar stoute stiletto’s aangetrokken en een motivatiebrief opgestuurd. We waren lotgenoten die in hetzelfde schuitje verkeerden.
“Heb jij al reactie?”, vroeg ik een paar weken later aan haar. “Ja”, zei ze. Ze mocht zelfs op gesprek komen, terwijl ik zojuist een afwijzing had ontvangen met als onderbouwing dat ik te ver van de redactie woonde. Ook stond er een bedankje in verwerkt voor al de complimenten die ik had gegeven. Ho, stop, wacht eens even! Er klopte iets niet. Want er stonden geen complimenten in mijn mail. Slechts lovende woorden over mijn ‘kwaliteiten’. Bovendien woon ik in Almere en blog collega I. in Breda. De laatste keer dat ik het checkte, was Almere toch dichter bij Amsterdam dan Breda...
Mijn avond ging van te blij naar te somber. Waarom was ik niet uitgenodigd en zij wel? “Kijk schatje,” legde ik uit aan mijn vriend, “...hier kun je mijn e-mail bekijken. Zie jij complimenten?” “Nee,” zei hij, “...maar er staat dat je een ‘vlotte ben’ hebt. Bedoel je misschien een vlotte pen?” Zo vlot was mijn pen dus niet, maar eerder een onvoorspelbare, slordige en gemene pen. Het woord punctueel kon ik ook wel schrappen uit mijn brief. Breda leek ineens ook niet zo ver meer.
Je zou denken dat een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot. Maar bij het nalezen van deze column had ik wederom moeite met het woord ‘pen’. ‘Ben’ (hoe vaak kun je dezelfde fout maken!) en ‘plen’ hebben de revue gepasseerd. Cursusje typen weer oppakken? (Jamie)
Deel dit artikel
